Η Διαγραφή Χρεών ως Μήνυμα και ως Πράξη. Να μην Επωφεληθούν οι Επιτήδειοι!

Του Γιώργου Μπιλλίνη,

Έχει αυξηθεί στη χώρα μας ο αριθμός εκείνων που με περισσή ευκολία ζητούν διαγραφές χρεών. Και δυστυχώς όχι μόνο μεταξύ των παραφυάδων της αριστεράς. Κάπου μεταξύ ιδεοληψίας και λαϊκισμού έχει χαθεί το μέτρο. Ο κος Τσίπρας πχ ζητεί τη διαγραφή οφειλών των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, εργαζομένων και ανέργων από τις τράπεζες. Για να ανακουφιστούν, όπως αναφέρει, από τα δυσβάστακτα βάρη, που έχουν επιβληθεί. Συνεπώς αναφέρεται σε καθολική διαγραφή χρεών, αφού πέραν των εργαζομένων και των ανέργων, υπάρχουν μόνο οι συνταξιούχοι και οι ανήλικοι. Υποθέτω ότι οι συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες δεν λαμβάνουν δάνεια. Ομοίως ο φίλτατος Γιώργος Καισάριος, αφού η επί τριετία προτροπή του για απομείωση του ελληνικού κρατικού χρέους “εισακούστηκε”, προτείνει τώρα διαγραφές (γενικό κούρεμα) οφειλών δανειοληπτών από τα πιστωτικά ιδρύματα. Ατράνταχτο επιχείρημα πάντοτε η φράση “χρέη που δεν μπορούν να πληρωθούν, δεν θα πληρωθούν”. Αφού λοιπόν ανακαλύψαμε το “κούρεμα”, θα το επικαλούμαστε ως θεραπεία δια πάσα νόσο και μ@@@α.

Οι προτάσεις αυτές με τρομάζουν για την ευκολία, με την οποία διατυπώνονται.
Στην οικονομία έχω μάθει ότι το όφελος κάποιων από το χάρισμα του χρέους τους είναι...

ζημία για κάποιους άλλους, εκείνους που θα το επωμισθούν. Ουσιαστικά πρόκειται για μια επιχείρηση μεγάλης ανακατανομής πλούτου, με πρόφαση άλλοτε την αδυναμία και άλλοτε τη φιλολαϊκότητα. Και ποιοί θα επωμισθούν τελικά το κόστος; “Οι τραπεζίτες και οι μέτοχοι των τραπεζών” είναι η εύκολη και προφανής απάντηση. Λυπάμαι, αλλά δεν πείθομαι. Ναί, οι μέτοχοι θα καταστραφούν. Αλλά το τραπεζικό σύστημα είναι απαραίτητο να συνεχίσει τη λειτουργία του, για να μη καταστραφεί και η οικονομία της χώρας. Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών όμως με τόσο μεγάλα ποσά δεν είναι εφικτή με τη συμμετοχή των μετόχων τους. Θα πρέπει να κρατικοποιηθούν, άμεσα η έμμεσα, για να αντικαταστήσουν τα διαγραφέντα κεφάλαια τους. Ποιός θα τοποθετήσει τα χρήματα; Το κράτος. Δηλαδή οι φορολογούμενοι, η κοινωνία. Άρα κοινωνικοποιούνται οι ζημίες. Αφαιρέσαμε τα βάρη από τους δανειολήπτες και τα επιμερίσαμε στο σύνολο της κοινωνίας. Και μη μου πείτε ότι σε βάθος χρόνου το κράτος θα εισπράξει και κέρδος από τη κατοπινή εκποίηση των τραπεζών, γιατί θα σας απαντήσω ότι αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου βέβαιο. Πρόκειται για μια επιχειρηματική δράση, το αποτέλεσμα της οποίας είναι πάντοτε αβέβαιο. Πόσο μάλλον, όταν τον επιχειρηματία θα τον παριστάνει το κράτος. Κι έχουμε διαπιστώσει ιδίοις όμμασι εάν το ελληνικό κράτος μεταφέρει στους υπηκόους του κέρδη η ζημίες από την “άσκηση” του στο επιχειρείν. Δεν είναι στις προθέσεις της παρούσας σημείωσης η εξέταση της εκδοχής οι προτάσεις αυτές να στοχεύουν τελικά στη δήμευση των αποταμιεύσεων των καταθετών.

Έχω και μια δεύτερη ένσταση. Ποιό είναι το μήνυμα που επιθυμούμε να εκπέμψουμε στη κοινωνία με την υλοποίηση μιας τέτοιας πρακτικής σε ευρεία κλίμακα; Υπάρχει σοβαρότατο ηθικό ζήτημα, κι ας το απαξιώνουν μερικοί. Μεγάλες ομάδες πολιτών επέλεξαν συνειδητά να δανειστούν, παρά τις εισοδηματικές τους αδυναμίες και τον αυξημένο κίνδυνο αδυναμίας αποπληρωμής του δανεισμού. Επιδίωξαν τη δική τους συμμετοχή στο καταναλωτικό πάρτυ, δανειζόμενοι χρεώνοντας, όπως το κράτος, το μέλλον τους.  Ο δανειολήπτης, που κατέφυγε στο δανεισμό, για να αποκτήσει ακίνητο (πχ κατοικία), ενώ δεν υποστηριζόταν από τα εισοδήματα του, για να ζήσει πάνω από τις δυνάμεις του ως καταναλωτής, με τη χρήση διακοποδανείων, εορτοδανείων, προσωπικών δανείων, υπερχρέωση πιστωτικών καρτών, με τη διαγραφή μέρους η του συνόλου των χρεών του ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ για τη στάση ζωής που ακολούθησε. Προσέξτε, δεν αναφέρομαι σε μεμονωμένες περιπτώσεις ατυχιών η αστοχιών. Εκεί οι ίδιες οι τράπεζες προβαίνουν σε ρυθμίσεις, σε χορηγήσεις περιόδων χάριτος, σε μερικές απομειώσεις ακόμη, προκειμένου να διασώσουν μέρος η το σύνολο των χορηγήσεων τους. Όταν ο δανειολήπτης δεν διαθέτει τα μέσα για αποπληρωμή, προφανώς η τράπεζα φέρει σημαντικότατο μερίδιο ευθύνης, αφού ανέλαβε το κίνδυνο μιας χορήγησης χωρίς προϋποθέσεις. Και θα καταβάλει υποχρεωτικά το κόστος, αφού δεν υπάρχει τρόπος να “λάβει παρά του μη έχοντος”. Εκεί όμως που η περιουσιακή κατάσταση του δανειολήπτη το επιτρέπει, γιατί να μην αναζητηθεί η εξόφληση;  Η καθολικότητα του μέτρου λοιπόν, όπως προτείνεται,  είναι ο φόβος μου. Αντιθέτως ο νουνεχής, ο οποίος επιβίωνε με βάση την εισοδηματική του κατάσταση, ζώντας ζωή σύμφωνη με τις δυνατότητες του, η αποταμίευε για τη δύσκολη ώρα στερούμενος συμμετοχής στη καταναλωτική φρενίτιδα, ΑΠΟΚΑΡΔΙΩΝΕΤΑΙ. Η σύνεση ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ, η επιπολαιότητα και η ελαφρότητα, ενίοτε και η προαποφασισμένη δολιότητα, ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΟΝΤΑΙ. Συγχωρείστε με, αλλά σε εποχή πλήρους εξαχρείωσης και κατάπτωσης αρχών και αξιών, αυτό είναι ένα μήνυμα που θα απέφευγα να κοινωνήσω στους πολίτες. Τελικά ωθούμε στην απαλλοτρίωση της ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ του πολίτη και ενθαρρύνουμε το πατερναλισμό, όταν του προσφέρουμε τη “σιγουριά” της εκ των υστέρων εξάλειψης οιασδήποτε αρνητικής συνέπειας των ενεργειών του. Είναι λογικό από τη μία να ισχυριζόμαστε ότι καθένας οφείλει να υφίσταται τις συνέπειες από το ρίσκο των επιλογών του, αλλά από την άλλη να προσφέρουμε στο κάθε δανειολήπτη σωσίβιο αποφυγής του δικού του ρίσκου; Μήπως τελικά η ιδεοληψία οδηγεί στην αντιφατικότητα;

πηγή