Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών είναι ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά και νομικά εκτρώματα που έχουν ποτέ υπάρξει σε αυτό τον τόπο. Σε αυτό τον νόμο οφείλουμε μερικά από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που έχουν γίνει ποτέ σε αυτή τη χώρα. Κι όμως! Μέχρι σήμερα οι εμπνευστές του δεν έχουν ζητήσει μία συγνώμη από τον ελληνικό λαό. Τα πολιτικά κόμματα θα μπορούσαν να δεσμευτούν, έστω και τώρα, ότι θα εργαστούν για την κατάργησή του. Θα το κάνει ο κ. Βενιζέλος;
Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών είναι εφεύρημα του κ. Βενιζέλου. Τον εισηγήθηκε στην συνταγματική αναθεώρηση του 2001 και η πρότασή του έγινε –δυστυχώς– δεκτή. Ήταν λάθος πέρα ως πέρα. Δεν χρειάζεται να ιδρώσει κάποιος για να το αποδείξει.
Από την άλλη θα δεχτούμε ότι τα λάθη είναι ανθρώπινα, παρά τα γεγονός ότι δόθηκε η δυνατότητα στον κ. Βενιζέλο και σε όλο το πολιτικό σύστημα να το διορθώσουν στην συνταγματική αναθεώρηση του 2008. Ή αλλιώς, ακόμη κι ένας Βαγγέλης Βενιζέλος μπορεί...
κάποτε να κάνει λάθος. Το ερώτημα είναι αν ο ίδιος διαθέτει την πολιτική ωριμότητα να το αναγνωρίσει και την θέληση να αποκαταστήσει την ηθική και την νομιμότητα που πρέπει να απορρέει από αυτή.
Οι μεγάλοι ηγέτες δεν αναγνωρίστηκαν από την Ιστορία ως τέτοιοι επειδή οι ίδιοι το υποστήριζαν. Το απέδειξαν με την στάση τους, την γενναιότητά τους και το έργο τους. Κι εδώ που τα λέμε δεν είναι εύκολο πράγμα να αναγνωρίσει κανείς ότι έχει άδικο. Ότι έχει κάνει λάθος. Είναι εύκολο να το λέμε στα λόγια, αλλά στην πράξη δεν πρόκειται για κάτι τόσο απλό.
Μπορεί ο κ. Βενιζέλος να γίνει ηγέτης; Όχι αν δεν εκθέσει τον εαυτό του στην κοινή γνώμη και ζητήσει εξιλέωση για τα όσα έχουν συμβεί και με τη δική του υπαιτιότητα. Αν δεν ζητήσει ειλικρινά συγνώμη για μία σειρά από λάθη και παραλείψεις. Και το μεγαλύτερο από τα λάθη του ήταν ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Η υπέρβαση του κ. Βενιζέλου ίσως αλλάξει κατά πολύ την οπτική με την οποία τον αντιμετωπίζει ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης. Αλλιώς, θα έχει ένα αγκάθι που θα τον εμποδίζει να κάνει την διαδρομή που ο ίδιος ονειρεύεται. Και για σπριντάρισμα; Ούτε συζήτηση...
Θανάσης Μαυρίδης
Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών είναι εφεύρημα του κ. Βενιζέλου. Τον εισηγήθηκε στην συνταγματική αναθεώρηση του 2001 και η πρότασή του έγινε –δυστυχώς– δεκτή. Ήταν λάθος πέρα ως πέρα. Δεν χρειάζεται να ιδρώσει κάποιος για να το αποδείξει.
Από την άλλη θα δεχτούμε ότι τα λάθη είναι ανθρώπινα, παρά τα γεγονός ότι δόθηκε η δυνατότητα στον κ. Βενιζέλο και σε όλο το πολιτικό σύστημα να το διορθώσουν στην συνταγματική αναθεώρηση του 2008. Ή αλλιώς, ακόμη κι ένας Βαγγέλης Βενιζέλος μπορεί...
κάποτε να κάνει λάθος. Το ερώτημα είναι αν ο ίδιος διαθέτει την πολιτική ωριμότητα να το αναγνωρίσει και την θέληση να αποκαταστήσει την ηθική και την νομιμότητα που πρέπει να απορρέει από αυτή.
Οι μεγάλοι ηγέτες δεν αναγνωρίστηκαν από την Ιστορία ως τέτοιοι επειδή οι ίδιοι το υποστήριζαν. Το απέδειξαν με την στάση τους, την γενναιότητά τους και το έργο τους. Κι εδώ που τα λέμε δεν είναι εύκολο πράγμα να αναγνωρίσει κανείς ότι έχει άδικο. Ότι έχει κάνει λάθος. Είναι εύκολο να το λέμε στα λόγια, αλλά στην πράξη δεν πρόκειται για κάτι τόσο απλό.
Μπορεί ο κ. Βενιζέλος να γίνει ηγέτης; Όχι αν δεν εκθέσει τον εαυτό του στην κοινή γνώμη και ζητήσει εξιλέωση για τα όσα έχουν συμβεί και με τη δική του υπαιτιότητα. Αν δεν ζητήσει ειλικρινά συγνώμη για μία σειρά από λάθη και παραλείψεις. Και το μεγαλύτερο από τα λάθη του ήταν ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Η υπέρβαση του κ. Βενιζέλου ίσως αλλάξει κατά πολύ την οπτική με την οποία τον αντιμετωπίζει ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης. Αλλιώς, θα έχει ένα αγκάθι που θα τον εμποδίζει να κάνει την διαδρομή που ο ίδιος ονειρεύεται. Και για σπριντάρισμα; Ούτε συζήτηση...
Θανάσης Μαυρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου