Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα κρυφίως μέσα στα άδυτα του Εθνικού Συμβουλίου του κινήματος μεταμφιεσμένος σε πασόκο και ακούγοντας να ομιλούν αυτοί που μας οδήγησαν στην παράδοση και καταστροφή, βρέθηκα και ενώπιων ενός μέγιστου φιλοσοφικού ζητήματος. «δεν υπάρχει», σκέφτηκα αυτό που βλέπω και ακούω.. Απίστευτο.. Δεν μπορεί…«δεν υπάρχει».. Τελικά υπάρχει ή δεν υπάρχει;
Όντως δυσκολεύομαι να κατανοήσω τις σύγχρονες εκφράσεις της γλώσσας το ομολογώ. Όπως το «δεν υπάρχει». Υποπτεύομαι ότι εκφράζει μια τεράστια έκπληξη-εντύπωση καλή ή κακή. Ο υπερβολικώς εντυπωσιαζόμενος δεν θεωρεί απλώς το αντικείμενο του εντυπωσιασμού του απλώς ως κάτι το μοναδικό, το ανεπανάληπτο, αλλά ως κάτι το εντελώς απίστευτο και επομένως ανύπαρκτο. Το αντιμετωπίζει δηλαδή ως κάτι το τόσο απίστευτο, ώστε δεν το συλλαμβάνει ο νους του ανθρώπου και επομένως «δεν υπάρχει». Όπως λέμε «δεν υπάρχει» αυτό το άτομο παρότι υπάρχει!! Ακατανόητα πράγματα..
Τι να κάνω και εγώ ο τάλας, ανέτρεξα στο αγαπημένο μου άθλημα της φιλοσοφίας και στον πρώτο διδάξαντα στα περί του «είναι» και «μη είναι» στον Παρμενίδη. Εποχή του περάσματος από το μύθο στο λόγο. Τί είναι αληθινό και τί ψεύτικο;; Τί «είναι» και τι δεν «είναι»; Τί υπάρχει και τί δεν... υπάρχει;; Ποιός μπορεί να διαβεβαιώσει για αυτό που υπάρχει, για το «ον» της πραγματικότητας, όταν γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι αισθήσεις μας οδηγούν στην πλάνη και στο μη αληθινό; Μα μόνο ο ίδιος ο νους μας φυσικά. «Το γαρ νοείν εστί τε και είναι» έλεγε ο Παρμενίδης. Η σκέψη και η ύπαρξη είναι το ίδιο και αυτό που ο νους αποκαλύπτει ως πραγματικότητα, αυτό και είναι η πραγματικότητα.. Επομένως αυτό που ο νους δεν συλλαμβάνει, τότε «δεν υπάρχει»!
Και όντως… αυτά που έβλεπα και άκουγα δεν μπορούσε να τα συλλάβει ο νους του ανθρώπου και επομένως «δεν υπήρχαν».. Άκουγα τις κρωγμές του πασοκισμού που προσπαθούσε και πάλι να αναδυθεί ανάμεσα από τον πόνο και τη δυστυχία που δημιούργησε και ανατρίχιαζα. Για χιλιοστή φορά η βουλιμία τους για εξουσία δεν υπολογίζει τίποτα και τους αποκόβει από κάθε επαφή τους με τον «ον» της πραγματικότητας. Σαν να μην έγινε τίποτα σε αυτόν τον τόπο. Σαν να μην ήταν αυτοί που κατάστρεψαν τη χώρα και την παρέδωσαν στους ξένους όπως άλλωστε το ομολογούν και οι μισοί από δαύτους (για επικοινωνιακούς λόγους φυσικά..) Σαν να μην ήταν αυτοί που από κόμμα του ..σοσιαλισμού και της ..αλλαγής το 1981 ακολούθησαν συνειδητά μια σκανδαλώδη πορεία προδοσίας ονείρων και οραμάτων και κατέληξαν το 2009 έως και τον απροκάλυπτο νεοφιλελευθερισμό και δωσιλογισμό. Ακόμα τώρα πάνω στα ερείπια, και ενώ βοά το κλάμα των εξαθλιωμένων, κρώζουν και πάλι για ..«σοσιαλισμό» και ..«αλλαγή», για τη ..«μεγάλη δημοκρατική παράταξη» σαν να μην συνέβη και σαν να μην συμβαίνει απολύτως τίποτα σε τούτο τον τόπο, σαν να μην είναι αυτοί που τον κατέστρεψαν. Αρχίζουμε πάλι απ την αρχή με ..νέα διεύθυνση, ακούω να δηλώνουν και ανατριχιάζω. Πάλι θα περάσουμε τα ίδια; Δεν το συλλαμβάνει ο νους του ανθρώπου τόσο απύθμενο θράσος, ξεδιαντροπιά, πολιτική αλητεία.. Δεν παίζονται με τίποτα αυτά τα άτομα .. «δεν υπάρχουν»!!
Ναι αλλά πως δεν υπάρχουν;; Αφού τους βλέπω μπροστά μου και τους ακούω! Καρατσεκαρισμένο! Τσιμπιέμαι.. Έχω τις αισθήσεις μου.. Είμαι ζωντανός.. Τελικά δεν με ικανοποιεί η εξήγηση του Παρμενίδη. Θα ανατρέξω στον Πλάτωνα ο οποίος συμπληρώνει τον Παρμενίδη και απαντά στο βασανιστικό ερώτημα της εποχής. Πώς ξέρουμε τί είναι αληθινό και τί ψεύτικο; Πρέπει να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης. Ένα σημείο αναφοράς με το πραγματικό. Αλλά ποιο είναι το πραγματικό;; Μα οι ιδέες. Έτσι διατύπωσε την περιβόητη θεωρία των ιδεών. Αυτό δηλαδή που συλλαμβάνουμε με τις αισθήσεις μας στον κόσμο δεν είναι πραγματικό αλλά απλώς είναι ένα αντίγραφο, ένα είδωλο, καλό ή κακό, λιγότερο ή περισσότερο πετυχημένο του πραγματικού που είναι η ιδέα του που βρίσκεται κάπου στον ουρανό. Η ιδέα του ατόμου, του τραπεζιού, του αλόγου.. κλπ.. Όσο περισσότερο το επίγειο είδωλο ανταποκρίνεται στην ιδέα του, τόσο και περισσότερο είναι αληθινό..
Μεγάλε Πλάτωνα και ας είσαι εχθρός μου.. Μου έλυσες το μυστήριο του πασοκισμού. Ο πασοκισμός αδέλφια είναι μια ιδέα. Δεν έχει ιδεολογία. Δεν έχει ιερά και όσια. Υπέρτατη αξία του είναι η εξουσία. Η λαμογιά και η αρπαχτή είναι τα άχραντα μυστήρια του. Ο πασοκισμός δεν έχει ιδεολογία γιατί είναι ο ίδιος μια ιδέα που βρίσκεται κάπου εκεί ψηλά στον κόσμο των ιδεών του Πλάτωνα.. Και αληθινός πασόκος είναι αυτός στο βαθμό που ανταποκρίνεται περισσότερο στην ιδέα του πασοκισμού που περιέγραψα. Γιαυτό έχουμε και τις διάφορες κατηγορίες πασόκων. Βαθύς πασόκος, ρηχός πασόκος, κάθετος πασόκος, οριζόντιος πασόκος και τέλος το «ολον» πασόκ, που λέει και ο Βενιζέλος, που είναι η ιδέα του πασοκισμού σε πλήρη δράση και ανάπτυξη..
Γιαυτό και ο πασοκισμός είναι αθάνατος. Ο πασοκισμός δεν είναι ο άπαιχτος Γιωργάκης, ο διαβόητος Χρυσοχοίδης, o βαθύς Παπουτσής, ο ψυχάκιας Λοβέρδος, ο αδίστακτος Βενιζέλος.. Ο πασοκισμός είναι ιδέα και αυτά τα άτομα είναι απλώς είδωλα απατηλά της ιδέας του. Γιαυτό και πρόκειται για απίστευτα άτομα. Δεν τα συλλαμβάνει ο νους του ανθρώπου όσο και αν προσπαθήσει. Δεν παίζονται με τίποτα! «Δεν υπάρχουν»!! Ακόμα και λεφτά μπορεί να υπάρχουν, αυτοί όμως “δεν υπάρχουν”. Το ερώτημα που τίθεται πλέον, και σε αυτό καμία φιλοσοφία δεν μπορεί να απαντήσει παρά μόνο η αξιοπρέπεια μας, είναι το εξής: Μαλάκες υπάρχουν;; Πόσο και πόσοι μαλάκες υπάρχουν ακόμα για να τους ανέχονται;
Τι να κάνω και εγώ ο τάλας, ανέτρεξα στο αγαπημένο μου άθλημα της φιλοσοφίας και στον πρώτο διδάξαντα στα περί του «είναι» και «μη είναι» στον Παρμενίδη. Εποχή του περάσματος από το μύθο στο λόγο. Τί είναι αληθινό και τί ψεύτικο;; Τί «είναι» και τι δεν «είναι»; Τί υπάρχει και τί δεν... υπάρχει;; Ποιός μπορεί να διαβεβαιώσει για αυτό που υπάρχει, για το «ον» της πραγματικότητας, όταν γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι αισθήσεις μας οδηγούν στην πλάνη και στο μη αληθινό; Μα μόνο ο ίδιος ο νους μας φυσικά. «Το γαρ νοείν εστί τε και είναι» έλεγε ο Παρμενίδης. Η σκέψη και η ύπαρξη είναι το ίδιο και αυτό που ο νους αποκαλύπτει ως πραγματικότητα, αυτό και είναι η πραγματικότητα.. Επομένως αυτό που ο νους δεν συλλαμβάνει, τότε «δεν υπάρχει»!
Και όντως… αυτά που έβλεπα και άκουγα δεν μπορούσε να τα συλλάβει ο νους του ανθρώπου και επομένως «δεν υπήρχαν».. Άκουγα τις κρωγμές του πασοκισμού που προσπαθούσε και πάλι να αναδυθεί ανάμεσα από τον πόνο και τη δυστυχία που δημιούργησε και ανατρίχιαζα. Για χιλιοστή φορά η βουλιμία τους για εξουσία δεν υπολογίζει τίποτα και τους αποκόβει από κάθε επαφή τους με τον «ον» της πραγματικότητας. Σαν να μην έγινε τίποτα σε αυτόν τον τόπο. Σαν να μην ήταν αυτοί που κατάστρεψαν τη χώρα και την παρέδωσαν στους ξένους όπως άλλωστε το ομολογούν και οι μισοί από δαύτους (για επικοινωνιακούς λόγους φυσικά..) Σαν να μην ήταν αυτοί που από κόμμα του ..σοσιαλισμού και της ..αλλαγής το 1981 ακολούθησαν συνειδητά μια σκανδαλώδη πορεία προδοσίας ονείρων και οραμάτων και κατέληξαν το 2009 έως και τον απροκάλυπτο νεοφιλελευθερισμό και δωσιλογισμό. Ακόμα τώρα πάνω στα ερείπια, και ενώ βοά το κλάμα των εξαθλιωμένων, κρώζουν και πάλι για ..«σοσιαλισμό» και ..«αλλαγή», για τη ..«μεγάλη δημοκρατική παράταξη» σαν να μην συνέβη και σαν να μην συμβαίνει απολύτως τίποτα σε τούτο τον τόπο, σαν να μην είναι αυτοί που τον κατέστρεψαν. Αρχίζουμε πάλι απ την αρχή με ..νέα διεύθυνση, ακούω να δηλώνουν και ανατριχιάζω. Πάλι θα περάσουμε τα ίδια; Δεν το συλλαμβάνει ο νους του ανθρώπου τόσο απύθμενο θράσος, ξεδιαντροπιά, πολιτική αλητεία.. Δεν παίζονται με τίποτα αυτά τα άτομα .. «δεν υπάρχουν»!!
Ναι αλλά πως δεν υπάρχουν;; Αφού τους βλέπω μπροστά μου και τους ακούω! Καρατσεκαρισμένο! Τσιμπιέμαι.. Έχω τις αισθήσεις μου.. Είμαι ζωντανός.. Τελικά δεν με ικανοποιεί η εξήγηση του Παρμενίδη. Θα ανατρέξω στον Πλάτωνα ο οποίος συμπληρώνει τον Παρμενίδη και απαντά στο βασανιστικό ερώτημα της εποχής. Πώς ξέρουμε τί είναι αληθινό και τί ψεύτικο; Πρέπει να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης. Ένα σημείο αναφοράς με το πραγματικό. Αλλά ποιο είναι το πραγματικό;; Μα οι ιδέες. Έτσι διατύπωσε την περιβόητη θεωρία των ιδεών. Αυτό δηλαδή που συλλαμβάνουμε με τις αισθήσεις μας στον κόσμο δεν είναι πραγματικό αλλά απλώς είναι ένα αντίγραφο, ένα είδωλο, καλό ή κακό, λιγότερο ή περισσότερο πετυχημένο του πραγματικού που είναι η ιδέα του που βρίσκεται κάπου στον ουρανό. Η ιδέα του ατόμου, του τραπεζιού, του αλόγου.. κλπ.. Όσο περισσότερο το επίγειο είδωλο ανταποκρίνεται στην ιδέα του, τόσο και περισσότερο είναι αληθινό..
Μεγάλε Πλάτωνα και ας είσαι εχθρός μου.. Μου έλυσες το μυστήριο του πασοκισμού. Ο πασοκισμός αδέλφια είναι μια ιδέα. Δεν έχει ιδεολογία. Δεν έχει ιερά και όσια. Υπέρτατη αξία του είναι η εξουσία. Η λαμογιά και η αρπαχτή είναι τα άχραντα μυστήρια του. Ο πασοκισμός δεν έχει ιδεολογία γιατί είναι ο ίδιος μια ιδέα που βρίσκεται κάπου εκεί ψηλά στον κόσμο των ιδεών του Πλάτωνα.. Και αληθινός πασόκος είναι αυτός στο βαθμό που ανταποκρίνεται περισσότερο στην ιδέα του πασοκισμού που περιέγραψα. Γιαυτό έχουμε και τις διάφορες κατηγορίες πασόκων. Βαθύς πασόκος, ρηχός πασόκος, κάθετος πασόκος, οριζόντιος πασόκος και τέλος το «ολον» πασόκ, που λέει και ο Βενιζέλος, που είναι η ιδέα του πασοκισμού σε πλήρη δράση και ανάπτυξη..
Γιαυτό και ο πασοκισμός είναι αθάνατος. Ο πασοκισμός δεν είναι ο άπαιχτος Γιωργάκης, ο διαβόητος Χρυσοχοίδης, o βαθύς Παπουτσής, ο ψυχάκιας Λοβέρδος, ο αδίστακτος Βενιζέλος.. Ο πασοκισμός είναι ιδέα και αυτά τα άτομα είναι απλώς είδωλα απατηλά της ιδέας του. Γιαυτό και πρόκειται για απίστευτα άτομα. Δεν τα συλλαμβάνει ο νους του ανθρώπου όσο και αν προσπαθήσει. Δεν παίζονται με τίποτα! «Δεν υπάρχουν»!! Ακόμα και λεφτά μπορεί να υπάρχουν, αυτοί όμως “δεν υπάρχουν”. Το ερώτημα που τίθεται πλέον, και σε αυτό καμία φιλοσοφία δεν μπορεί να απαντήσει παρά μόνο η αξιοπρέπεια μας, είναι το εξής: Μαλάκες υπάρχουν;; Πόσο και πόσοι μαλάκες υπάρχουν ακόμα για να τους ανέχονται;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου