Σε τραγωδία που λαμβάνει τα χαρακτηριστικά «εθνικού εγκλήματος» τείνει να εξελιχτεί η υπόθεση της παρανοϊκής, παράλογης, καταχρηστικής και σε κάθε περίπτωση εντελώς αδικαιολόγητης, ολοκληρωτικής απαγόρευσης κάθε εξαγωγικής δραστηριότητας των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, πέραν της εξυπηρέτησης των αναγκών του Πολεμικού Ναυτικού, με τον πολιτικό κόσμο της χώρας «απλώς» να παρακολουθεί αμήχανος και 10.000 περίπου οικογένειες που έμμεσα ή άμεσα επηρεάζονται να αγωνιούν για το μεροκάματό τους σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης.
Κι αντί να έχει κινητοποιηθεί το σύμπαν για την ανατροπή της απαγόρευσης, την οποία αποδέχθηκε μοιρολατρικά (βλακωδώς για την ακρίβεια) η ελληνική πλευρά, προφανώς χωρίς να αντιλαμβάνεται τι έπραττε, με αποτέλεσμα να στερείται η χώρα πολύτιμου συναλλάγματος πέραν των πολλαπλών αρνητικών επιπτώσεων σε ένα ολόκληρο – πάλαι ποτέ κραταιό – βιομηχανικό τομέα, οι αντιδράσεις είναι τουλάχιστον υποτονικές…
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:
Η κυβέρνηση της Ινδονησίας είχε, κατακυρώσει τον περασμένο Δεκέμβριο, το συμβόλαιο για τη ναυπήγηση νέων υποβρυχίων Type 209 στη νοτιοκορεατική Daewoo Shipbuilding. Το κόστος αρχικά είχε υπολογιστεί στα 1,1 δισεκατομμύρια δολάρια. Ωστόσο, το νοτιοκορεατικό ναυπηγείο επανήλθε ζητώντας 1,4 δισ. δολάρια καθώς η προηγούμενη τιμή ήταν πολύ χαμηλή.
Ως «σφήνα» στο πρόγραμμα μπήκε η κοινοπραξία που αποτελείται από το Υφυπουργείο Αμυντικών Βιομηχανιών της Τουρκίας (SSM), το τουρκικό ναυπηγείο STM και τη γερμανική HDW, όπως αναφέρει η ψηφιακή έκδοση της τουρκικής εφημερίδας «Hurriyet». Επιπλέον, κατά την επίσκεψή του στην Τουρκία, τον περασμένο μήνα, ο Α/ΓΕΕΘΑ της Ινδονησίας, ναύαρχος Αγκούς Σουχαρτόνο, ανέφερε προς τους Τούρκους αξιωματούχους να «ξεχάσουν» τα Type 209 και να εστιάσουν την προσοχή τους στα Type 214.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πολύ απλά, ότι η Ινδονησία άνοιξε πάλι την υπόθεση της προμήθειας υποβρυχίων, ενώ υπενθυμίζεται, ότι τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά είχαν καταθέσει πρόταση για τα Type 214 προς τη χώρα, μια από τις πρώτες επιθετικές κινήσεις με σκοπό να προσελκύσει δουλειά στη χώρα, εκμεταλλευόμενα το εξαιρετικό εργατικό δυναμικό το οποίο ως γνωστόν διαθέτει ο ναυπηγικός και ναυπηγοεπισκευαστικός κλάδος της Ελλάδας. Όμως τελικά προσφορά δεν υποβλήθηκε αφού η απαγόρευση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αφορά και τους στρατιωτικούς πελάτες.
Ωστόσο, η έλλειψη οράματος και δημιουργικότητας από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης και η παγίδευσή της στη λογιστική αντιμετώπιση της κρίσης, την έχουν καταστήσει ανίκανη να δει τη «μεγάλη εικόνα» και να λάβει τις πρωτοβουλίες που θα δώσουν νέα πνοή στις προσπάθειες να αναστραφεί η δυσμενής οικονομική συγκυρία.
Αυτό που συμβαίνει είναι με απλά λόγια ότι για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού ναυπηγικού και ναυπηγοεπισκευαστικού κλάδου εμφανίζεται ένας επενδυτής ο οποίος υποστηρίζει ότι μπορεί να φέρει δουλειές από το εξωτερικό και το ένδοξο ελληνικό δημόσιο, αφού πρώτα του πούλησε τα ναυπηγεία, δεν αντιδρά – για να μην πούμε προκάλεσε λόγω της συνήθους άγνοιας και έλλειψης μακροπρόθεσμης προοπτικής που επικρατεί – στην απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που απαγορεύει στο ναυπηγείο να κάνει οτιδήποτε πέραν της εξυπηρέτησης των αναγκών του Πολεμικού Ναυτικού!
Ουδείς ανοίγει τα μάτια του να δει το προφανές:
Ότι το να έχει… καταχωνιασμένο και «ξεχασμένο» το θέμα στα συρτάρια του ο Επίτροπος για θέματα ανταγωνισμού, Χοακίμ Αλμούνια, θα μπορούσε εύκολα να είναι πολύ πιο «πονηρό» από όσο φαίνεται. Η αδυναμία της ελληνικής πλευράς να σκεφτεί ότι το γραφειοκρατικό «κατεστημένο» των Βρυξελλών είναι εξ ορισμού «ευαίσθητο» στα συμφέροντα των μεγάλων ευρωπαϊκών ναυπηγικών βιομηχανιών, οι οποίες δεν θα είχαν κανένα συμφέρον να δουν ξαφνικά να «ανασταίνεται» η αντίστοιχη βιομηχανία μιας χώρας με τη ναυτική παράδοση της Ελλάδας και μια θέση στο χάρτη, πραγματική «ευλογία και κατάρα»… Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φιλοσοφία να αντιληφθεί κανείς τι απ’ τα δύο επιθυμεί κάθε ανταγωνιστής των ελληνικών ναυπηγείων, όταν μάλιστα έχει ανησυχήσει από την έλευση πανίσχυρου οικονομικά επιχειρηματικού σχήματος, με «προίκα» τεχνολογία (σχεδιάσεις και δυνατότητα ολοκλήρωσης οπλικών συστημάτων και αισθητήρων), παγκόσμιο δίκτυο εμπορικής προώθησης και πελατολόγιο, και σημαντικότατους οικονομικούς πόρους…
Τι θα μπορούσε η ελληνική κυβέρνηση να πράξει:
Πολύ απλά! Να κάνει μια θεμελιώδη σκέψη: ότι βασικός σύμμαχος για την ανατροπή της απόφασης είναι οι ίδιοι οι Γερμανοί! Πως είναι δυνατόν να αποδέχονται τόσο η Μέρκελ όσο και η Τρόικα τον στραγγαλισμό ενός ολόκληρου βιομηχανικού κλάδου, τη στιγμή που επιχειρεί να «ανοίξει τα φτερά του» και να διεκδικήσει δουλειές που θα φέρουν σκληρό συνάλλαγμα στη χώρα, αποτρέποντας την προοπτική της ανεργίας για μερικές ακόμα χιλιάδες ανθρώπους; Και σε τελική ανάλυση, γερμανική είναι η τεχνολογία των υποβρυχίων Type 214 που προτάθηκαν στην Ινδονησία! Πόσο λογικό το βρίσκουμε να γίνεται ανεκτό το «καπρίτσιο» ενός γραφειοκράτη των Βρυξελλών, ανεξαρτήτως του πόσο υψηλόβαθμος είναι, όταν διακυβεύονται τα συμφέροντα των κρατών-μελών, δηλαδή της ίδιας της ευρωπαϊκής βιομηχανίας; Που είναι γραμμένο ότι με τον τρόπο αυτό προστατεύεται ο ελεύθερος ανταγωνισμός, δηλαδή μέσω της καταστροφής ενός κλάδου σε μια χώρα επειδή κάποιοι αποφάσισαν να επιβάλουν «τιμωρία» του στιλ «από το αυτί και στο δάσκαλο»; Και ποιος τους είπε ότι εάν τα ναυπηγικά προγράμματα που υπόσχεται ο επενδυτής δεν έρθουν τελικά στα ελληνικά ναυπηγεία, ότι αυτά θα πάνε σε κάποια άλλα ευρωπαϊκά; Σε αυτή την περίπτωση δεν είναι αυτονόητο ότι η ζημιά αγγίζει όλη την ευρωπαϊκή ναυπηγική και ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία;
Και αντί να έχουν χαλάσει τον κόσμο οι Έλληνες πολιτικοί ασχολούνται μάλλον υποκριτικά (αφού πλέον και η εφαρμογή του νόμου 3885/2010, δηλαδή των συμβάσεων των υποβρυχίων, τον οποίο ψήφισε η ελληνική Βουλή, τίθεται υπό αίρεση) με τους «καημένους» τους Έλληνες εργαζόμενους που χάνουν τις δουλειές τους; Πρόκειται για μια εντελώς απαράδεκτη κατάσταση τη στιγμή που γεμίζει ο τόπος νέους πολιτικούς αρχηγούς και επίδοξους σωτήρες του έθνους. Είπε κανείς τους μια κουβέντα ή ακόμη καλύτερα έκανε κάτι για ένα τόσο εξόφθαλμο ζήτημα;
Είναι καιρός να σταματήσει αυτό το έγκλημα το συντομότερο δυνατό. Δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει απλά ανικανότητα και αδιαφορία αλλά σίγουρα υφίσταται έλλειψη οράματος. Που είναι ο τεχνοκράτης πρωθυπουργός της χώρας ο οποίος διαθέτει και κύρος και επαφές στην Ευρώπη να πει σε όλους το αυτονόητο; Ότι η εσωτερική αναδιανομή του πλούτου με συνεχείς μειώσεις μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών, και η καταιγιστική φορολόγηση δεν επαρκούν για να ανταποκριθεί η χώρα με αξιοπιστία στις δανειακές της υποχρεώσεις, με άλλα λόγια δηλαδή να αποπληρώσει τα χρέη της. Χρειάζεται ανάπτυξη, κύρια έμφαση στην παραγωγή και τις εξαγωγές. Το ότι η ναυπηγική – ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία σε μία χώρα που διαθέτει τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο στον κόσμο αποτελεί βιώσιμη και αποδοτική επιλογή, είναι αυταπόδεικτο. Και όμως όλα σχεδόν τα ναυπηγεία της χώρας και οι περιφερειακές ναυπηγοεπισκευαστικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις είτε «καταρρέουν» είτε αντιμετωπίζουν σημαντικότατα προβλήματα.
Για να μην αναφέρουμε και τη θεμελιώδη αντίφαση:
Οι δανειστές μας μονότονα κάνουν συνεχώς λόγο για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Απαγορεύοντας όμως οι ίδιοι, μέσω της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά οποιαδήποτε εξαγωγική δραστηριότητα έστω και στον στρατιωτικό τομέα, «σκοτώνουν» έναν βιομηχανικό τομέα που θα μπορούσε να γίνει η «ατμομηχανή» της εθνικής οικονομίας στο νέο μοντέλο ανάπτυξης που επειγόντως έχει ανάγκη η χώρα για να δώσει ριζικές, βιώσιμες και μακροπρόθεσμες λύσεις στα οικονομικά της προβλήματα.
Μάλιστα με τους χειρισμούς τους εμμέσως αναβιώνουν τον κρατικοδίαιτο καπιταλισμό, δηλαδή εξαρτούν μονοσήμαντα μία επιχείρηση και τις θέσεις εργασίας από τα κρατικά ταμεία. Πέρα από το αναμφισβήτητο γεγονός ότι αυτά είναι… άδεια (και με βάση όλες τις ενδείξεις θα παραμείνουν για πολλά χρόνια ακόμα!), πως συνεχίζει να διαφεύγει της ελληνικής πολιτικής τάξης ότι αυτή η πρακτική που ακολουθήθηκε τα προηγούμενα χρόνια τελικά «βούλιαξε» την εθνική ναυπηγική βιομηχανία και τη χώρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου