Τα δραματικά γεγονότα αυτής της εβδομάδας, που είχαν θετικό τέλος για την χώρα δίνοντας της ανάσα για λίγους μήνες, άρχισαν να φωτίζουν διαστάσεις της πραγματικότητας δυσδιάκριτες για τους πολλούς. Έτσι ένας μη πολιτικός πρωθυπουργός εκτάκτου ανάγκης, ήταν ο μόνος που ζήτησε συγγνώμη για την τρομακτική κοινωνική αδικία εναντίον μεγάλου μέρους πολιτών μέσω του πολυετούς βούρκου των ¨ταμείων¨. Αλλά αυτό καταντάει λεπτομέρεια μπροστά στις κινήσεις ολόκληρου του κατεστημένου που ελέγχει την εξουσία και που ξεκίνησε την προεκλογική περίοδο κάτω από μια γιγάντια παντιέρα ¨Εκβιασμός¨. Οι μάσκες πέφτουν και τα πραγματικά πρόσωπα, απεχθή και ανήθικα αναδύονται παντού, στους πολιτικούς και επιχειρηματικούς χώρους σε όλες τις αποχρώσεις τους και κυρίως στα μέσα ενημέρωσης. Ο δικομματισμός κρούει τον κώδωνα της απόλυτης καταστροφής εάν ο πολίτης δεν τους εγκρίνει ενώ τα άκρα προτείνουν εξωπραγματικές λύσεις σαν να βοηθούν τον δικομματισμό να πετύχει τον σκοπό του, δηλαδή την διαιώνιση του χωρίς ουσιαστικά καμία αλλαγή στις κοινωνικές δομές.
Τα συναισθήματα απελπισίας, κατάθλιψης και οργής διακατέχουν τον πολίτη. Οι ειδικοί της ψυχολογίας των μαζών των κομμάτων στοιχηματίζουν ότι με τέτοιο κλίμα μέχρι τις εκλογές και εφόσον ο πολίτης θα παραμείνει ανήμπορος... στην πολυθρόνα του μπροστά στο κονσερβοκούτι που ελέγχουν, την ημέρα της κρίσεως θα είναι ώριμος να αποδεχτεί το μοιραίο.
Μέσα σε αυτό το κλίμα κάθε πρόταση να παρεκτραπεί η κοινωνία από το σενάριο και να δημιουργήσει έκπληξη εκλαμβάνεται πάραυτα ως εξωπραγματική και ο προτείνων ειρωνικά αιθεροβάμων. Ο γράφων είναι ένας τέτοιος παρατηρητής των γεγονότων. Πιστεύει ότι οι στιγμές από σήμερα μέχρι τις εκλογές αλλά και αρκετά μετά είναι ιστορικά μια μοναδική ευκαιρία που προσφέρεται στην Ελληνική κοινωνία και το έθνος να δράσει και να προκαλέσει δραματική αλλαγή μέσα σε πλαίσια δημοκρατικών θεσμών.
Πώς θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο;
Η διαδικασία στηρίζεται στον απλό πολίτη ιδίως τον νέο, απαιτεί ορισμένες προϋποθέσεις άλλες εύκολές, άλλες εξαιρετικά δύσκολες που αποτελούν μόνον το πρώτο βήμα. Αποσκοπεί σε καθολική συμμετοχή της κοινωνίας αλλά καλεί τον καθένα ξεχωριστά να ξεπεράσει τις δυσκολίες ανεξάρτητα από την θέση των άλλων. Και αυτό γιατί οι κύριες προϋποθέσεις αφορούν μόνον τον ίδιο. Το μόνον ίσως σημείο από όπου θα μπορούσε να ζητήσει συμβουλή και καθοδήγηση είναι ένας υγιής πατριωτικός πνευματικός κόσμος αλλά κάτι τέτοιο φαίνεται ότι σπανίζει στην δυστυχή χώρα μας. Σημειωτέον γίνεται προφανές, ότι από την καρδιά της προεκλογικής εκστρατείας του πολιτικού κατεστημένου αυτή την διαδικασία προσπαθούν να καταπιέσουν πέσει θυσία κάτω από το φάσμα της ανάγκης συλλογικής ευθύνης. Οιοσδήποτε διαφοροποιείται στιγματίζεται με τους βαρύτερους εθνικούς όρους. Αλλά καθώς όλοι ήμασταν μέτοχοι στην καταστροφή της χώρας, βεβαίως σε διάφορο βαθμό ο καθένας, ο καθένας ξέχωρα πρέπει να κοιταχτεί στον καθρέφτη όχι για να αυτό μαστιγωθούμε αλλά να αυτό ομολογήσουμε τον βαθμό συμμετοχής μας και την ειλικρινή απόφαση να αλλάξουμε και να αγωνιστούμε για την αλλαγή των δομών που ανεχτήκαμε παρόλα τα προσωπικά οφέλη που μας προσέφεραν σαν αντάλλαγμα. Και είναι προφανές ότι για μια τέτοια διαδικασία θα πρέπει ο καθένας να έχει τουλάχιστον πειστεί από την εμπειρία των τελευταίων πέντε ετών ότι έχει εθνικό και προσωπικό συμφέρον να υποστηρίξει μια τέτοια αλλαγή.
Για όσους περάσουν αυτή την δοκιμασία ο συλλογικός αγώνας γίνεται σαφής, αναγκαίος και άκρως επείγων. Πρέπει να αρχίσει από σήμερα. Ο στόχος σαφής. Να μην υποκύψει το έθνος στον εκβιασμό άλλα να απαιτήσει την καθολική αλλαγή του πολιτικού κατεστημένου υπερκεράζοντας τους σκοπέλους των απειλών. Μεγαλόστομες εξαγγελίες περί ΕΕ, Ευρώ συμφωνιών και τα λοιπά είναι αν όχι τι άλλο παραπλανητικές. Οι αποφάσεις για να κρατηθεί η χώρα όρθια λαμβάνονται πλέον ερήμην του Ελληνικού πολιτικού κατεστημένου για προστασία ξένων νομίμων συμφερόντων αλλά και την αποφυγή πλήρους εξαθλίωσης μιας κοινωνίας έντεκα εκατομμυρίων ψύχων. Και το κυριότερο, ακόμη και οι ξένοι δείχνουν με το δάχτυλο αυτό το κατεστημένο, όχι μόνον σαν τον κύριο ένοχο αλλά και έναν φορέα πλήρως ακατάλληλο να διαχειριστεί ένα πρόγραμμα ανόρθωσης της κοινωνίας.
Με τέτοιο στόχο γίνεται προφανές ότι η κάλπη θα είναι απλώς μία από τις στιγμές σε ένα μακρύ αγώνα θέλησης της κοινωνίας να επιβάλλει την αλλαγή που επιθυμεί. Έναν αγώνα που για μερικούς, συνήθως ενστικτωδώς, έχει ήδη αρχίσει από πολλού και που πρέπει όλοι οι πολίτες που αγαπούν την πατρίδα και νοιάζονται για το μέλλον των παιδιών να συμμετάσχουν με πλήρη συνείδηση του τι διακυβεύεται. Γιατί και αν ακόμη θεωρούν τους εαυτούς τους βολεμένους τίποτε δεν εξασφαλίζει τα παιδιά τους σε μια χώρα που θα βυθίζεται στην ανομία.
Σε τι συνίσταται αυτός ο αγώνας; Στην συνεχή δημοσιοποίηση τις απαίτησης των πολιτών να επιτευχθεί ο στόχος της ολικής ανανέωσης του πολιτικού κατεστημένου.
Πως μπορεί να προβληθεί αυτή η θέση των πολιτών; Τα εξαρτημένα ΜΜΕ καταρχήν δεν αναμένεται να βοηθήσουν, αν και σε θετική εξέλιξη μπορεί να αλλάξουν θέση, αλλά υπάρχουν άλλοι τρόποι διαθέσιμοι πλέον στο κοινωνικό σώμα να εκφράσει την γνώμη του. Πριν ακόμη βγει από την πολυθρόνα του ο πολίτης μπορεί να ενεργοποιηθεί σε ομάδες πού έχουν αυτό τον στόχο μέσα από τα ηλεκτρονικά μέσα κοινωνικής έκφρασης. Γνωρίζουμε την δύναμη τους από περιπτώσεις άλλων χωρών. Αλλά η βασική διαδικασία, που χωρίς αυτήν τίποτε δεν έχει ψυχή, είναι η ειρηνική συνάθροιση σε μικρές η μεγάλες ομάδες (δεν είναι ανάγκη να είναι όλες μεγάλες ομάδες αλλά να είναι παντού στη χώρα) με το ίδιο μήνυμα ξεκάθαρο για την αλλαγή όλου του καταστημένου εξουσίας. Ο σκοπός δεν είναι ο προπηλακισμός και η βία η η άμεση τιμωρία ενόχων. Εάν η προσπάθεια ευοδωθεί θα υπάρξει χρόνος για τιμωρία ενόχων. Ο στόχος είναι η καταδίκη των πολιτικών που έφεραν την καταστροφή από όλα τα κόμματα και η αναδόμηση τους. Και ακριβώς γι`αυτό τον λόγο οι θέσεις των πολιτών δεν πρέπει να εκφράζονται με εκδηλώσεις βίας και βαρβαρότητας. Απλή αλλά σθεναρή εκφράσει για τον στόχο μέσα από τα μέσα που είναι διαθέσιμα είναι υπεραρκετή και μάλιστα ποιο αποτελεσματική αν εκδηλώνεται χωρίς βία. Να μην ξεχνάμε ότι ο κόσμος ολόκληρος θα παρακολουθήσει έναν τέτοιο κοινωνικό δράμα μια και φοβούνται μήπως και πότε θα έρθει η σειρά τους και είναι σίγουρα ότι θα έρθει σε αρωγή της κοινωνίας μας αν ο αγώνας παραμείνει σε επίπεδα εκτός χρήσης βίας. Άλλωστε οι κάμερες του κόσμου είναι ήδη εδώ και οι κάμερες των ίδιων των πολιτών μπορούν να καταγράψουν την συμπεριφορά ομάδων σκοτεινών κέντρων εξουσίας που θα προσπαθούν να επισυνάψουν βία σε τέτοιες διαδηλώσεις . Αλλά χρειάζεται κουράγιο. Χωρίς να σπάσουν αυγά ομελέτα δεν γίνεται.
Αν ανδρωθεί ένα τέτοιο κίνημα από τώρα τι θα μπορούσε προκαλέσει;
Καταρχήν την επιτάχυνση της διαδικασίας μετάλλαξης της υπάρχουσας υπηρεσιακής κυβέρνησης σε κυρίως τεχνοκρατική σύνθεση, από άτομα χωρίς πολιτικές φιλοδοξίες , ενισχυμένες αρμοδιότητες με επιχειρήματα την αδυναμία συμμετοχής πολιτικών σε προεκλογική περίοδο και την αστάθεια και δυσκολίες δημιουργίας πολιτικής κυβέρνησης μετά τις εκλογές. Κάτι τέτοιο θα διευκολύνει την διαχείριση των κρισίμων θεμάτων που χρειάζονται επείγουσες ενέργειες και θα επιτρέψει στη χώρα να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά την ανάσα που της δόθηκε.
Φτάνοντας στο τέλος Απριλίου μια επιτυχής κινητοποίηση της κοινωνίας για τον στόχο θα θέσει μοναδικά διλλήματα σε όλους για την στιγμή της κάλπης. Τα κόμματα και το καθοδηγούν πίσω τους κατεστημένο θα έχουν πάρει θέση για τον βαθμό εκβιασμού του πολίτη να περιορίσει τις εναλλακτικές του. Στην πραγματικότητα θα ριψοκινδυνέψουν την απώλεια της εξουσίας και ίσως την προσωπική τους ασφάλεια. Ο πολίτης θα πρέπει να πάρει την σημαντικότερη απόφαση της ζωής του. Να αψηφήσει τον εκβιασμό που στηρίζεται σε ένα στρεβλό νομικό πλαίσιο και να ρίξει λευκό συμφώνα με το άρθρο του Συντάγματος για την φιλοπατρία του διατρέχοντας τον κίνδυνο αρκετοί άλλοι να στραφούν στα άκρα και να περάσει η χώρα σε έκρυθμες καταστάσεις χωρίς επιστροφή η να υποκύψει σε αυτόν και να διαιωνίσει την κοινωνία των οθωμανικών δόμων κληρονομώντας την στα παιδιά του. Που προϋποθέτει κάτι απολύτως απαραίτητο σε αυτές τις εκλογές, ο πολίτης πρέπει να εκπληρώσει την βασική του υποχρέωση να ψηφίσει. Αποχή κάθε υπεύθυνου πολίτη σημαίνει αποδυνάμωση του αγώνα για αλλαγή.
Αλλά το δίλλημα της κάλπης είναι αδιαπέραστο μόνον αν κανείς το δει σαν μια στιγμή απεξαρτημένη από έναν συνεχή αγώνα για την ανανέωση του πολιτικού συστήματος. Γιατί έστω και αν μέχρι την στιγμή της κάλπης το πολιτικό σύστημα επιμείνει στον εκβιασμό η λευκή ψήφος σαν μέρος του αγώνα είναι η μόνη σωστή κίνηση. Σε περίπτωση πολύ μεγάλου ποσοστού λευκών υπό την πίεση των γεγονότων η υπηρεσιακή κυβέρνηση παραμένει εκ των πραγμάτων καθώς σύσταση πολιτικής κυβέρνησης γίνεται αδύνατη και στηριζόμενη στην ετυμηγορία προχώρα στην αναθεώρηση του Συντακτικού Χάρτη από εθνοσυνέλευση κάτι που η κοινωνία ζητάει από καιρό και που θα έχει εκφράσει με την λευκή ψήφο. Σε αντίθετη περίπτωση οι πολίτες συνεχίζουν τον αγώνα για το ζητούμενο, δηλαδή την ανανέωση του συνόλου πολίτικου συστήματος, χωρίς διακοπή σε ένα κλίμα που θα εντείνεται συνεχώς αλλά που η παρουσία τους θα γίνεται αποφασιστική.
Εάν η χώρα φτάσει σε αυτό το σημείο να μην ξεχνάμε ότι είναι καλύτερα η κοινωνία να είναι οργανωμένη, με πείρα και αγωνιστικό πνεύμα για να αμυνθεί παρά να παραδοθεί σε έναν ατελεύτητο μεσαίωνα εξαθλίωσης από ιδεολογικά ρεύματα που θα την μετατρέψουν σε μια στέγνη δικτατορία ανεξάρτητα της θεωρητικά ιδεολογικής τους βάσης.
Η διατήρηση του δικαιώματος να ζεις σε μια κοινωνία που πραγματικά έχεις την ευχέρεια να εκφέρεις ελεύθερα την γνώμη σου και να συμμετέχεις σαν ίσος στα κοινά δεν είναι δυνατή χωρίς παράλληλη συμμέτοχη σου στους αγώνες για την διαφύλαξη τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου